Nico Dekker

Zondag 29 mei

Zoals gebruikelijk weer lekker op tijd wakker, 7 uur zonder de wekker te zetten. Buiten ziet het er nog knap bewolkt uit, dat is de laatste dagen steeds het geval. Pas tegen de klok van 11 uur komt de zon door en wordt het echt lekker. Voordat ik beneden in de keuken een pot koffie ga zetten eerst even Skypen met Brigitte. In Nederland is het middag dus dat komt prima uit.

Vandaag eigenlijk de laatste vrije dag omdat we op maandag, ondanks Memorial Day, gewoon gaan werken. Vandaag in die zin een belangrijke dag dat ik samen met Dirk op jacht ga naar een tuinset. In de folder van Walmart een eenvoudig setje gezien, compleet met parasol, tafel en 4 stoelen. Het blijkt toch niet zo eenvoudig omdat niet iedere Walmart hetzelfde, uitgebreide assortiment heeft. Uiteindelijk slagen we aan het einde van de middag bij een Walmart vestiging in Oxnard. Over de kleur zijn we het snel eens, een beetje bruinachtig. Afrekenen en inladen dus. Weegt wel behoorlijk wat zo’n complete set en knap dat de chinezen dat allemaal in 1 doos gepropt krijgen. Dirk en ik hebben elkaar beloofd dat als de set helemaal gemonteerd is we een biertje gaan drinken op de nieuwe set. Moeten we natuurlijk wel bier in huis hebben, dus na het inladen van de tuinset ook maar even boodschappen gehaald bij Walmart. Rond de klok van 4 zijn we terug op de Roadrunner en beginnen direct met de montage. Gelukkig had ik zelf een schroevendraaier meegenomen uit Nederland want die zat nou net niet in het meegeleverde installatiesetje. Na een korte bestudering van de handleiding hebben we de tafel uiteindelijk in een half uurtje in elkaar zitten. YES! Tijd om een biertje (Budweiser) open te trekken. Als twee kleine kinderen genieten we van de zon en het biertje en om het compleet te maken ook nog met Pringles en Dorito’s.

Henry en zijn vrouw zijn de hele dag op excursie maar hebben beloofd om ‘s-avonds te koken. Om een uur of vijf zijn ze terug en starten direct in de keuken met de voorbereidingen voor het eten. Wijn hadden Dirk en ik al koud gezet, gaat dus allemaal goed komen. In recordtijd hebben Henry en Betine een heerlijk maaltijd bereid en met zijn vieren eten we heerlijk buiten op onze nieuwe tuinset. De dag kan niet meer stuk 😉

Donderdag 26 mei

‘s-Ochtends loopt de wekker al vroeg af. We willen rond 8:15 richting Schiphol gaan rijden en in Nederland weet je het maar nooit met de files. Mijn KLM vlucht vertrekt om 12:40 uur dus dat moet allemaal lukken. Onze middelste zoon rijdt gezellig mee en onderweg pikken we ook nog mijn schoonzus op. Keurig op tijd arriveren we op Schiphol, dus eerst maar even de koffer inchecken. Dat gaat bij KLM tegenwoordig geautomatiseerd, maar dat betekent eigenlijk dat je het dus zelf moet doen.

😉 Oeps, eerste tegenvaller, lange wachtrijen voor het inchecken van de koffer. Thuis hadden we de koffer nog gewogen om te zien of we binnen de grens van 23 kg bleven. Waarschijnlijk is onze weegschaal niet zo nauwkeurig als die op Schiphol, want mijn koffer bleek 23,2 kg. te wegen. Toch werd er een OK gegeven en spuugde het apparaat een label uit om aan de koffer te bevestigen. Ook mijn aanstaande schoondochter en haar moeder waren naar Schiphol gekomen om mij uit te zwaaien. Eerst maar op naar de koffie en een saucijzenbroodje. Wel een beetje de tijd in de gaten houden want het ‘boarden’ zou om 11:45 beginnen. De koffie en met name het saucijzenbroodje lieten wat langer op zich wachten, dus uiteindelijk werd het toch nog haasten.

Bij de security check moest mijn hele computertas binnenstebuiten gekeerd worden vanwege de vele snoertjes, adapters en accessoires die er in zaten. Maar uiteindelijk groen licht, dus op naar de douane. Dat ging allemaal lekker snel, maar inmiddels liep het wel tegen de klok van 11:45. En ja, dan is het nog een behoorlijke tippel naar gate G. Dus maar even flink de sokken erin gezet.

Omdat mijn vlucht een gecombineerde vracht/passagiers vlucht was viel het aantal reizigers mee en verliep het ‘boarden’ dus heel vlotjes. Stoeltje aan het gangpad en naast mij nog twee lege stoelen. Dat zou lekker zijn als die leeg bleven voor de vlucht van bijna 11 uur. Het taxiën vanaf de gate werd opgehouden omdat de koffers van een passagier verwijderd moesten worden die niet was komen opdagen voor de vlucht. Zou dat de twee lege stoelen naast mij verklaren? Ik vind het prima. Met 10 minuten vertraging op weg naar de polderbaan voor vertrek. California, here I come! Kort na het opstijgen een melding via de intercom. Omdat er nog een aantal plaatsen vrij waren konden passagiers verzoeken om op een andere plaats te gaan zitten. Wat? Toch niet mijn twee lege stoelen? Ja hoor binnen 5 minuten verschijnt een man van rond de 130 kg. bij me en in een soort gebrekkig engels en met zijn vinger wijzend naar een van de twee lege stoelen blijkt dat hij daar wil komen zitten. Ik heb het vage vermoeden dat de man uit een van de voormalige oostblok landen afkomstig is. Nou ja, moet dan maar, hij neemt met veel moeite (overgewicht) plaats op de stoel bij het raam. Beter, heb ik toch nog een beetje extra plek tussen ons in. Nu alleen hopen dat hij niet zijn broer uitnodigt om er ook gezellig bij te komen zitten 😉 Oh ja, nadat mijn buurman met zijn volle gewicht de rugleuning naar achteren had gezet heeft hij hem waarschijnlijk door een vergrendeling gedrukt waardoor de stoel nooit meer naar voren kwam.

Ik moet zeggen, het begint inmiddels te wennen om zo lang in een vliegtuig te zitten, dus voor mijn gevoel kwam Los Angeles al snel in zicht. 10 minuten eerder als gepland landen we op Los Angeles Airport. Altijd druk daar en er blijkt ook tegelijk een toestel uit Singapore geland te zijn. Dat gaat nog wel even duren bij de Border en Customs controle. Nou weet ik niet wat voor een vlucht uit Singapore is aangekomen maar van alle kanten komen ineens mensen in rolstoelen aanstuiven bij de controle. En zoals gebruikelijk in de US mogen die allemaal voorgaan. Tot overmaat van ramp besluiten enkele “Officers” dat het tijd is voor hun pauze en het aantal bemande controleposten daalt drastisch. Dit kon nog weleens lang gaan duren, yep heeft anderhalf uur in beslag genomen voordat ik door de controle was. De controle verliep voorspoedig, lang leve mijn L-1 visum. Mijn koffer stond al keurig naast de lopende band te wachten, dus oppikken en richting de shuttlebus om naar Avis autoverhuur te rijden. Daar aangekomen stonden er zo’n 10 wachtenden voor me, maar het verliep allemaal redelijk vlotjes. Met een half uurtje liep in met de papieren en koffer naar de plek waar de gereserveerde auto zou staan. Een zilverkleurige Ford Escape. Een lekkere hoge wagen, bouwjaar 2016 en slecht 26000 Miles op de teller. Vanuit mijn computertas even de benodigde snoertjes gevist om mijn telefoon met navigatie aan te sluiten om mij de weg naar de Roadrunner Ave. In Thousand Oaks te wijzen. Let’s go!

Na nog geen kwartier rijden al in de file, pff dat gaat nog leuk worden. Volgens het routesysteem minimaal een half uur vertraging. Achteraf is het een uur vertraging geworden, om 19:00 uur gearriveerd aan de Roadrunner Ave. Het voelt meteen weer vertrouwd aan om het “community” complex op te rijden. Het einde van een lange dag is in zicht. Na aankomst gelijk maar de koffer en computertas naar boven gebracht in de Master bedroom en begonnen met uitpakken. Halverwege het uitpakken het laatste biertje uit de koelkast gepakt en even languit op de bank gaan zitten. Berichtje naar Nederland verzonden om aan te geven dat ik veilig ben aangekomen. Mijn uiterste best gedaan om het slapen uit te stellen tot een uur of 11. Ik val al snel als een blok in slaap.

Vrijdag 27 mei

4 uur s-ochtends al klaarwakker en ik voel me opmerkelijk fit. Toch maar even blijven liggen tot half zes. Lekker een potje koffie gezet en op de computer even email gecheckt.

Vandaag in principe niet veel op het programma. Ik zou met Nick gaan proberen een Amerikaanse bankrekening te openen en een Amerikaanse simkaart te halen. Vandaag zouden ook de meubelen voor het kantoor bezorgd en geplaatst worden, dus afgesproken om rond 10 uur op het kantoor te zijn. Daar ontmoet ik ook Jaimie die waarschijnlijk de nieuwe Office Manager gaat worden. Een Nederlandse vrouw die samen met haar man en twee kinderen sinds twee weken in California wonen en werken. De monteurs zijn druk bezig de bureaus in elkaar te schroeven. Omdat de monteurs nog wel even bezig zijn gaan we (Nick, Amanda, Jamie en ik) koffie drinken bij Starbucks. Daarna door naar de bank Wells Fargo voor het openen van een rekening. We worden geholpen door de bankmanager zelf en het verloopt allemaal bijzonder vlotjes. Even zelf een pincode kiezen, handtekening plaatsen en een eerste deposit doen. Na een half uurtje sta ik weer op straat met een tijdelijke bankpas en saldo op mijn rekening. Handig, want nu kan ik ook direct aan de pomp pinnen en betalen in de supermarkt met deze pas. Vervolgens door naar de telefoonwinkel van AT&T om een nano simkaart op te halen. Deze wordt direct gekoppeld aan mijn Amerikaanse nummer. Toestel even uit en aan en werken.

Nick vraagt of ik mee ga om bij een klant een uitbreiding van een waterinstallatie te doen. Via een lang en hobbelig pad komen we aan bij de klant. In een voormalige zeecontainer beginnen we met de installatie, nou ja Nick dan. Ik beperk me tot het aanreiken van de juiste tangen, schroevendraaiers en wat al niet meer. Alles verloopt vlotjes tot het moment dat de 37 aderige kabel aangesloten moet worden volgens het schema.

Ik ben enigzins kleurenblind, maar ook Nick had problemen met het identificeren van de juiste aders. Zwart bruin, zwart orange, zwart geel, zwart rood, zwart zwart, kortom puzzelen. Uiteindelijk het licht in de container maar uitgedaan, deuren dicht en met een zaklamp de kabels geïdentificeerd. Uiteindelijk gelukt, en om kwart over zes waren we klaar. Over het lange hobbelpad weer terug naar de hoofdweg en vervolgens naar het kantoor waar mijn auto nog stond.

Nick en Amanda hadden mij uitgenodigd om te komen barbecueën. Dus even snel langs de Roadrunner om op te frissen en op naar het huis van Nick en Amanda. Daar heeft Nick bewezen al helemaal een American Barbecue Master te zijn, heerlijk gegeten! Rond de klok van tien richting “thuis” gereden en thuis om een uur of elf nog even met Brigitte geskyped. Tja, die was net haar bed uit. Blijft toch nog even wennen met dat tijdverschil.

 

 

OK, het gaat gebeuren, donderdag 26 mei vertrek ik naar California USA om daar 3 maanden te gaan werken. Best wel spannend, een hoop geregel, papieren, visum, koffer inpakken en computerapparatuur gereedmaken. Deze stap is niet zonder horten of stoten verlopen. In November 2015 ben ik samen met Brigitte 10 dagen wezen snuffelen in California. Klanten bezocht, maar ook de omgeving bekeken, naar mogelijke woonruimte qua locatie gekeken, kortom heel veel sfeer opsnuiven. Na deze “snuffelstage” hebben we samen de beslissing genomen om deze stap voort te zetten.

 

Een van de allereerste dingen die er dan geregeld moet gaan worden is een visum aanvragen. Dat gaat niet zonder slag of stoot en in eerste instantie werd mijn B-1 visum niet direct goedgekeurd. Op het consulaat van de Amerikaanse ambasade werd mij gevraagd waarom er een B-1 en geen L-1 visum aangevraagd werd. Hmmm… dat weet ik niet. Nader onderzoek wees uit dat de werkzaamheden die met een B-1 visum verricht mogen worden beperkt zijn. In overleg met Priva en Ernst & Young besloten om deze B-1 visum aanvraag toch door te zetten en aanvullende vragen te beantwoorden. Uiteindelijke werd het visum goedgekeurd maar tegelijk werd ook de procedure in gang gezet om een L-1 visum aan te vragen. Dan moet je je echt door een woud aan vragen worstelen, je complete doopceel wordt gelicht en, niet geheel onbelangrijk, je moet aangeven waarom jij in Amerika komt werken en of dat werk ook niet door een Amerikaan gedaan kan worden. Om een lang verhaal kort te maken, ook het L-1 visum is goedgekeurd. Grappig is dat Brigitte zonder inspanning een L-2 visum heeft gekregen als echtgenote, ze hoefde alleen maar mee naar het consulaat in Amsterdam en klaar. Na 5 dagen ontvingen we alle twee ons paspoort terug met daarin het L-1 visum.
Op naar de volgende stap, het voorbereiden van mijn initiële verblijf in California van 3 maanden. In overleg met Priva hebben we afgesproken dat ik eerst alleen 3 maanden in California ga werken om te kijken of het van beide kanten bevalt. Ik verblijf die 3 maanden in het Company House van Priva. Dit is een soort uitvalsbasis voor Priva medewerkers die (tijdelijk) werk moeten verrichten in California. Brigitte kent het huis en weet dus precies waar ik zit. Typisch Amerikaanse bouw, muren lijken van steen maar is gewoon gipsplaat met een laagje granol. Maar eerlijk is eerlijk, het is een schitterend huis gelegen op een zogenaamde “Gated Community”. Dit betekent zoveel als dat het hele terrein omheind en bewaakt is. Toegangspoorten met 24 uur per dag bewakers. Dit geeft echt een veilig gevoel.
Het zal best wel wennen zijn om zonder Brigitte te zijn. Gelukkig komt ze in juli over voor een dag of 10. Het avontuur gaat beginnen, op 26 mei vertrek ik om 12:40 met KLM vlucht 603 naar Los Angeles. Wordt vervolgd.