Nico Dekker

Zondag 17 juli

Op de radio, ons favoriete station KBBY, had ik iets gehoord over een Pooh Show in Ventura. Ik begreep dat het iets met honden te maken had, dus redelijk vroeg in de ochtend zijn we naar het State Beach in Ventura gereden. Het bleek inderdaad een soort van hondenshow te zijn met allerlei attracties, kraampjes en natuurlijk honden. Alles gaat hier in een heel relaxte sfeer, geen haast, (bijna) geen regels en natuurlijk een heerlijk zonnetje. Kortom alle ingrediënten voor een leuk festijn zijn aanwezig.

 

 

We slenteren wat langs de kraampjes, Brigitte maakt veel foto’s en spreekt mensen met een Golden Retriever aan. Ja, mijn meissie red het hier wel.

 

Rond het middaguur rijden we via Thousand Oaks naar Long Beach. Dat ligt iets zuidelijk van Los Angeles en hier gaan we met een boot op zee walvissen spotten. Voor de zekerheid thuis maar wel even een lange broek aangetrokken omdat het op zee met een windje best wel frisjes kan zijn. Robert, Jaimie en hun twee kinderen gaan mee evenals Laura en Sander. Gelukkig vertrekt de boot iets later als gepland anders waren Laura en Sander te laat geweest. Het is behoorlijk druk, ik schat dat er toch wel zo’n 150-200 man meegaan op de boot. Tegen de tijd dat wij aan boord gaan zit het hele bovendek al vol en gaan wij binnen zitten, vlak bij de bar. Het duurt ongeveer een kwartiertje voor we echt de haven uit zijn en op volle zee aankomen. Leuk detail, we varen langs de Queen Mary een oud cruiseschip dat tegenwoordig als hotel dienst doet.

 

 

We varen nog niet eens zo heel ver uit de kust als de eerste walvissen gespot worden, een grote blauwvin walvis samen met een jong. Allemachtig, wat zijn dit een grote beesten, nog sterker het zijn de grootste levende dieren op aarde. Het hart van een volwassen blauwvin walvis is net zo groot als een Honda Civic. Een geweldige ervaring en de 45 dollar meer dan waard. Rond de klok van 7 uur zijn we weer terug in de haven en gaan richting Thousand Oaks waar collega Paul inmiddels gearriveerd is. We overleggen even via de telefoon m.b.t. het eten en spreken af dat we met zijn drieën bij de Lazy Dog gaan eten zodra we thuis zijn.

 

Maandag 18 juli

Brigitte wil alvast een cadeau kopen voor mijn verjaardag, een nieuwe Microsoft Band 2. Er zit een Microsoft Store op zo’n half uurtje rijden in Topanga. De winkel zit in een immens groot winkelcentrum en, hoe toevallig, tegenover de Apple Store. Voor de zekerheid pas ik de Band nog even in de winkel en ik controleer of het “lot” nummer goed is. Er schijnt sinds een bepaalde serie een iets dikker bandje gebruikt te worden omdat er veel klachten waren over afgebroken of gescheurde bandjes. Yep, alles is ok en na betaling lopen we de winkel uit met mijn verjaardagcadeau.

 

We besluiten gezellig nog wat op een terrasje te drinken in het winkelcentrum en Brigitte snuffelt nog wat rond in kledingwinkels. Aan het begin van de middag rijden we terug richting Thousand Oaks.

 

Dinsdag 19 juli

Vandaag maar weer eens een dagje rustig aan doen. We gaan naar de Wallmart in Simi Valley om voor Brigitte een bikini topje te ruilen en te kijken voor nog een nieuwe korte broek. Ze had er eerder al een gekocht bij de Wallmart in Oxnard en omdat hij zo leuk zit wil ze er nog wel een hebben. Helaas hebben ze geen andere leuke kleuren korte broeken dus het blijft bij het omruilen van het bikini topje. Bij de Wallmart eten we een simpel burgertje. Brigitte’s kipburger in sla gewikkeld i.p.v. met een broodje, ik een broodje Fish Filet, ook lekker.

Vandaag is Brigitte’s laatste dag hier in California, morgen vertrekt ze weer naar Nederland. Is veel te snel gegaan die 10 dagen maar we hebben samen wel heerlijk genoten. Vanavond gaan we eten in Channel Islands en even gedag zeggen tegen de zeehonden. Redelijk vroeg in de middag rijden we al naar Channel Islands en slenteren gezellig langs de haven. Het is het mooiste weer van de wereld en er staat ook een lekker windje. We eten rond een uur of zes bij het restaurant “Waterside”. Brigitte kiest een Filet Mignon, ik ga voor een pastaschotel met grote garnalen in knoflooksaus. We hebben het erover hoe snel de dagen voorbij zijn gegaan en hoeveel leuke dingen we hebben gedaan.

 

Eenmaal thuis in Thousand Oaks drinken we nog een Mexicaans biertje en Brigitte begint (helaas) met het inpakken van haar koffer.

 

Woensdag 20 juli

 

De dag van vertrek is aangebroken, niet echt leuk dus. Brigitte’s vlucht gaat om 13:45 dus we vertrekken iets na negen uur richting Los Angeles. Het is zoals gebruikelijk behoorlijk druk op de snelweg maar rond de klok van halftwaalf parkeren we in de parkeergarage van LAX. Het is nog even behoorlijk zoeken naar de terminal waar KLM passagiers moeten inchecken maar na behoorlijk wat heen en weer geloop komen we op de plaats van bestemming aan. Het is nog rustig bij de balie dus het inchecken verloopt heel vlot. Het naderende afscheid komt nu wel heel dichtbij. Het blijft een gek idee dat Brigitte terugvliegt naar Nederland en dat ik hier nog een week of 5 verder ga met werken. We drinken samen nog een laatste beker koffie en dan komt toch het onvermijdelijke moment om afscheid van elkaar te nemen.

 

We omhelzen elkaar innig en pinken allebei een traantje weg. Zolang als het kan zwaaien we naar elkaar als Brigitte de trap oploopt richting de beveiliging, stoere meid, goeie reis terug!

Ik loop terug naar de parkeergarage en rij alleen richting Thousand Oaks. In de auto een hele rits aan Whatsapp berichtjes van Brigitte en de rest van de familie.

 

Het lijkt er op dat Brigitte een koninklijke behandeling krijgt aan boord bij KLM. Glaasje champagne en de toezegging van de purser dat hij haar extra gaat verwennen deze vlucht, oh ja, hij vindt Brigitte ook nog eens een lekker ding. Ja, dat weet ik natuurlijk al langer 🙂

Omdat het nog redelijk vroeg in de middag is besluit ik maar even langs het Social Security office te rijden om eens te informeren hoe het met mijn aanvraag zit. Maar ja helaas is het kantoor op woensdagmiddag gesloten, dus onverrichter zaken rij ik naar huis later deze week nog maar eens proberen. Op de computer thuis kan ik via www.flightradar24.com zien dat Brigitte inmiddels al in de lucht zit en pal over Las Vegas heen vliegt. Alles verloopt keurig via schema en als het goed is land ze ’s-ochtends rond halfnegen op Schiphol, dan lig ik waarschijnlijk al in mijn bedje, alleen.

 

Donderdag 21 juli

Nick heeft gevraagd of ik vandaag mee ga naar twee nieuwe potentiele klanten voor onze Team Registratie app. Om 6:15 pikt Nick mij op aan de Roadrunner en rijden we naar Santa Maria om de eerste potentiele klant te bezoeken.

 

We bezoeken eerst allebei de ranches en doen ons tegoed aan de overheerlijke aardbeien die zojuist geoogst zijn. Ze oogsten op het ogenblik aardbeien die niet vers verkocht gaan worden maar direct de vriezer ingaan, ze noemen dat hier “processing”. Tijdens het oogsten worden de aardbeien m.b.v. een speciaal mesje al direct ontdaan van hun kroontje. Op deze wijze kunnen ze direct ingevroren worden. Vervolgens rijden we naar het gedeelte van het terrein van de waterpomp staat.

 

 

 

 

 

 

Nick neemt samen met de dealer die ook aanwezig is een aantal zaken door en vervolgens rijden we naar de tweede ranch. Op weg hiernaartoe rijden we langs het kassencomplex van een van onze huidige klanten. Op deze tweede ranch zijn ze bezig zogenaamde “hoops” te plaatsen. Deze worden gebruikt om plastic tunnels over de aardbeien velden te plaatsen.

Isac staat erop om Nick en mij nog mee te nemen voor een snelle lunch. Rond twaalf uur willen we immers richting Bakersfield rijden voor onze volgende afspraak. We lunchen bij Jaffa Cafe, dit lijkt zowaar een shoarmazaak met ronddraaiende grills met lams, kip en rundvlees. Ik moet zeggen we hebben heerlijk geluncht en Nick verbaast zich over de hoeveelheid eten die ik wegwerk.

Om twaalf uur, keurig volgens schema, zetten we koers richting Bakersfield, een ritje van bijna 3 uur. Omdat we richting het noordoosten gaan loopt de buitentemperatuur behoorlijk snel op. Het landschap gaat er ook steeds droger uitzien en bij een sanitaire stop krijg ik even het gevoel of we weer in de buurt van Las Vegas zitten, bloedheet dus. Onderweg komen we een soort olieveld tegen. Tientallen jaknikkers gaan onverstoorbaar door met ja knikken. Het heeft iets weg van een soort kerkhof.

 

Als we in de buurt van Bakersfield komen rijden we langs schier eindeloze velden met amandelbomen, er lijkt geen eind aan te komen. Plotseling, in “the middle of nowhere” arriveren we rond 3 uur bij onze volgende klant. Suze en Dwayn geven ons een uitgebreide rondleiding door het bedrijf en Nick legt uit wat voor bedrijf wij zijn. Al met al een positief gesprek waar zeker een vervolg op komt.

 

 

We beginnen aan de lange terugreis richting Thousand Oaks. Om iets na zevenen zet Nick mij weer af aan de Roadrunner, het was een lange maar bijzonder succesvolle dag.

 

Vrijdag 22 juli

Alweer het laatste dagje van de week. Nou ja, ik heb deze week eigenlijk maar twee werkdagen. Om kwart over zeven begin ik op kantoor met een verse beker koffie mijn mail door te nemen. De ochtend verloopt verder eigenlijk best wel rustig.

Rond halfelf loop ik even naar buiten om aan mijn elektronische sigaret te puffen. Op de parkeerplaats zie ik twee vreemde figuren rondlopen. Duidelijk figuren die niet in het kantoorcomplex werken, de vrouw gaat door de zij-ingang naar binnen, misschien moet ze bij de tandarts die onder ons zit zijn. Ik loop achter haar aan en ze gaat naar de tweede verdieping waar ons kantoor zit. Op kantoor zeg ik tegen Laura dat er een paar vreemde snoeshanen op de parkeerplaats en in het gebouw lopen. Lachend zegt Laura dat dat de mensen zijn die een tafel voor het kantoor gaan maken. Rond elf uur zou er een lading hout bezorgd moeten worden voor de tafel maar de chauffeur belt op om te zeggen dat hij het niet kan vinden. Ik probeer uit te leggen waar hij moet zijn en zowaar, na 5 minuten rijdt hij de parkeerplaats op. Samen met de chauffeur sjouwt onze Mexicaanse timmerman het hout naar boven. Ze zweten allebei als otters en inderdaad, de houten planken zien er behoorlijk zwaar uit. Na twaalf keer heen en weer lopen is al het hout boven. Onze Mexicaan ruimt keurig alle houtsplinters op en geeft aan dat hij dinsdag begint met de tafel te maken.

Aan het einde van de middag besluit ik iets eerder het kantoor af te sluiten om nog eens langs te gaan bij het Social Security kantoor. Redelijk snel ben ik aan de beurt en ja hoor, dezelfde snuiter waar ik op 2 juni de aanvraag heb ingediend. Dat belooft niet veel goeds. Zoals gebruikelijk vraagt hij om mijn papieren en begint heel interessant met zijn muis te spelen en moeilijk te kijken. Stilletjes weet ik de uitkomst al, “nada”. Nee de aanvraag is in orde zegt hij, alleen moet een manager het nog even goedkeuren en de manager heeft het heel erg druk want hij heeft wel twee kantoren onder zich. Ik geef vriendelijk aan dat ik het SSN nodig heb voor de belasting en ziektekostenverzekering. Ik vraag of hij een notitie wil maken om de “manager” zo snel mogelijk de aanvraag te laten goedkeuren. De man achter het loket geeft aan dat er vandaag al meer mensen zijn komen vragen waarom het zo lang duurt voordat het SSN wordt toegekend, pfff, kansloze missie dit, maar ik kan er weinig aan veranderen. Heel misschien anders volgende week in Camarillo maar eens een nieuwe aanvraag indienen.

Later op de avond een lichtelijk paniekreactie van het thuisfront, de desktopcomputer wil niet meer opstarten. Dat is niet echt handig i.v.m. het Skypen maar ook voor het elektronisch bankieren, eens even kijken hoe we dat gaan oplossen. Ik besluit om er een nachtje over te gaan slapen.

 

Zaterdag 23 juli

Weekend, dus het schoonmaak ritueel kan weer beginnen, altijd iets om naar uit te kijken ;).

Komend weekend komt onze CEO, hiernaartoe, dus ik wil wel dat het er netjes uitziet. Laura is al vroeg naar de sportschool dus ik kan alleen aan de gang met de stofzuiger en een emmer sop. Ik begin beneden met de stofzuiger en verbaas mij er iedere keer weer over hoe groot het oppervlaak is dat gezogen moet worden. Ik besluit om ook de eettafel eens flink onderhanden te nemen met een sopje. Blijkt achteraf best wel nodig als ik kijk naar het vuil dat ervan af komt. Ook de keuken krijgt te maken met mijn emmer met sop, kastdeurtjes, aanrecht, oven, koelkast. Dan verplaats ik de “zitting” naar boven waar ik mijn badkamer en toilet onderhanden neem met weer een verse emmer sop. Nog even de stofzuiger door de bad- en slaapkamer halen en alles ziet er weer blinkend en schoon uit.

Als ik klaar ben met de schoonmaak pak ik het boek er weer eens bij voor mijn Californisch rijbewijs. Zo’n 100 pagina’s die bedoeld zijn voor het theorie-examen. Af en toe moet je wel een paar keer overnieuw lezen om te snappen wat er bedoeld wordt, sommige termen zijn mij geheel onduidelijk maar aldoende leert men.

 

 

Aan het begin van de middag rij ik naar Oxnard om daar te gaan kijken naar een huis dat Brigitte op internet gevonden had. Het huis ligt in een rustige en nette straat en tot mijn verbazing zit er een groot park vlakbij. In het park is het gezellig druk met mensen. Dit ziet er goed uit. De afstand hier vandaan naar kantoor is net zo groot als vanuit Thousand Oaks en ik kan eventueel helemaal binnendoor rijden om de snelweg te vermijden. Aan de andere kant liggen de Channel Islands nu op 5 minuten rijden en dus ook het strand. Alvorens terug te gaan naar Thousand Oaks drink ik gezellig iets op het terras bij “Waterside”.

Laura heeft gevraagd aan Robert en Jaimie of ze zin hebben om met de kinderen te komen barbecueën. Dat vinden ze een heel leuk idee en we spreken af rond de klok van 6 uur. Laura en ik halen nog snel even wat boodschappen en staan allebei in de keuken als de visite arriveert. Robert heeft een flesje rode wijn meegenomen. Kipsaté, Hamburgers, hotdogs, garnalen en een of andere groentespies. Gelukkig hadden ze maar 3 groente-spiesen want ik vind hem er niet echt aantrekkelijk uitzien. Voor het eerst maken we ook zelf pindasaus, dat kan je hier niet kant en klaar kopen, dus maar zelf aan de slag met pindakaas, ketchap, sambal, knoflookpoeder en water. Ik moet zeggen de saus is wonderbaarlijk goed gelukt. De temperatuur is nog prima, dus we kunnen heerlijk buiten eten. De kip en garnalen hebben lang genoeg in de marinade gelegen dus het festijn kan beginnen. We hebben heerlijk gegeten en niet al te laat vertrekken ze weer omdat de kinderen naar bed moeten.

 

Bonnie update

In alle consternatie ben ik vorige week helemaal vergeten om de ontwikkeling van Bonnie te vermelden. Nou jullie hoeven je geen zorgen te maken, Bonnie doet het geweldig. De eerste rode cherrytomaten hebben zich inmiddels aangediend. Ook de twee komkommerplanten doen hun uiterste best, de eerste gele bloemetjes zijn er al dus dat gaan mooie komkommertjes worden denk ik zo. Ook onze peperplant doet het uitstekend, het eerste minuscuul kleine pepertje is er al. Dus het dagelijkse watergeven werpt nog steeds zijn vruchten af. Wordt vervolgd.