De eerste week
Dinsdag 31 mei
Vanochtend extra vroeg opgestaan omdat ik vandaag een afspraak heb bij een klant. Volgens mijn navigatiesysteem een rit van 2 uur en een kwartier, uiteraard zonder files. Zeker voor zo’n eerste afspraak wil je niet te laat zijn, dus ik besluit om kwart over 8 te vertrekken. Op de weg is het nog lekker rustig, alleen in de omgeving van Santa Barbara is het iets drukker, maar over het algemeen vlot door kunnen rijden. De cruise control aan op 65 Mph, dus heel relaxed.
Ruim op tijd kom ik aan in Santa Maria, dus nog genoeg tijd om eerst koffie te gaan drinken bij Starbucks. Blijft typisch met zo’n grote kartonnen beker in je handen te staan in de Californische zon.
Ruim op tijd meld ik mij bij de toegangspoort van de klant, vervolgens een paar honderd meter rijden naar het kantoor. Daar aangekomen meld ik mij keurig en geef aan dat ik een afspraak heb met Timothy.
Nou, zegt Erica, de vriendelijke dame van de receptie, Timothy is hier niet. Oops, is de Californische zon nu al met mijn hersenen aan de haal gegaan? Ze begint te bellen met Timothy en ik blader inmiddels door mijn email om te kijken of ik soms iets over het hoofd heb gezien. Intussen belt Timothy mij op mijn mobiel en geeft aan dat we een conference call gaan houden en dat iemand een vergaderruimte voor me gereed zal maken. In mijn email geen enkele indicatie gevonden dat het om een conference call zou gaan. Daar ga je niet ruim twee uur heen en twee uur terug voor in de auto zitten. Voortaan dus bij alle afspraken aangeven dat het om een face-to-face meeting gaat. Weer wat geleerd 😉
Na afloop van de vergadering geeft Timothy aan dat ik beslist even bij de nieuwe aardbeien site moet gaan kijken en een aardbei proeven. Op de weg naar de uitgang van het kantoor kom ik Theo tegen, ik vraag hem hoe ik het makkelijkst bij de aardbeien site kom. Niet direct langs de kassen rijden vanwege het stof maar buitenom. Via een hobbelig weggetje kom ik bij de nieuwe kas aan. Niet zo groot als hun tomatenkassen, want die zijn echt megagroot, maar toch aardig aan de maat. Theo zou een van de ‘growers’ waarschuwen dat ik er aan kwam, maar dat is blijkbaar misgelopen. Brutaal wandel ik de kas in en verbaas me over de schone en steriele inrichting. Je zou hier van de grond kunnen eten. Midden in de kas staat een soort van partytent met wat weegschaaltjes. Op zich loopt er niet zo veel personeel rond, of misschien is het lunchpauze. Er komt iemand aanlopen die er uitziet als de “baas van het spul”. Ik vertel hem wie ik ben en wat ik kom doen. Een doosje aardbeien kijkt me lonkend aan. Mag ik?
Tuurlijk zegt hij, dit zijn de beste aardbeien die er bestaan. Hij legt uit dat deze aardbeien in tegenstelling tot aardbeien die buiten in de openlucht groeien, vanbinnen ook helemaal rood zijn. Niet zo zoals we in Nederland gewent zijn rood van buiten en wit van binnen. Ik steek een verse aardbei in mijn mond, en wauw, dit is van de buitencategorie. Superzoet en zacht, eerlijk is eerlijk, zo’n lekkere aardbei heb ik nog nooit geproefd. Van het doosje is niet veel overgebleven kan ik je vertellen. Voldaan in de auto gestapt en terug richting Thousand Oaks.
Woensdag 1 juni
Vanmiddag staat er een afspraak bij een klant op het programma. In de ochtend dus bezig geweest met mijn mail checken en beantwoorden en een verslagje maken van mijn bezoek van gisteren. De afspraak bij de klant staat gepland om 13:30 dus eerst langs Subway voor een broodje. Het is heerlijk weer, ik eet mijn broodje lekker buiten in het zonnetje op. Keurig op tijd, of eigenlijk 10 minuten te vroeg meld ik mij bij de klant. De dame van de receptie verteld mij dat Anthony nog in gesprek is met iemand en of ik even wil wachten. Tuurlijk, maar dat wachten duurt nog geen minuut, ze wenkt me om verder te komen. En ja, dan sta je ineens tegenover collega Dirk die een afspraak had met de eigenaar. We besluiten ons op te splitsen.
Na ruim 3 uur uitleg en demonstratie komen we allebei tot de conclusie dat het goed is om over een week nog een sessie te plannen. In de tussentijd kan Anthony met het systeem oefenen en kan ik kijken hoe hun situatie het best uitgevoerd kan worden binnen de mogelijkheden van het systeem. Rond de klok van halfvijf rij ik terug naar “huis”. Eenmaal “thuis” even de email checken en lekker gaan zitten in de tuin, op de nieuwe tuin set met een koud biertje.
Donderdag 2 juni
Getriggerd door een mailtje van het payroll bedrijf besef ik ineens dat ik nog een Social Security Number moet aanvragen. Internet is dan je vriend, en al vrij snel vind ik de website waar je het aanvraagformulier kunt downloaden. Ha, heerlijk slechts 1 kantje met vragen, piece-of-cake. Het invullen van de vragen neemt niet meer dan 10 minuten in beslag en ik zoek op Internet waar het kantoor zit om de aanvraag in te dienen. Is niet zo heel ver weg, dus ik besluit gelijk maar te gaan rijden. Laatste controle of ik alle juiste papieren bij me heb zodat ik niet voor verrassingen kom te staan. Bij het administratiekantoor moet je via een touchscreen een nummertje aanvragen en dan plaatsnemen op een van de bankjes en wachten tot je aan de beurt bent. Na ongeveer een half uurtje mag nummer 83 zich melden bij loket 6. De “officer” meldt eerst dat ik de waarheid moet spreken op straffe van vervolging en mogelijk gevangenisstraf. Hallo, ik kom hier om een SSN aan te vragen zodat ik belasting mag betalen in dit land 😉 Ik krijg steeds meer de indruk dat dit de eerste keer is dat de “officer” een aanvraag voor een SSN moet invoeren in de computer voor een buitenlander met werkvergunning en visum. Hij gaat steeds moeilijker kijken en ik zie aan de muisbewegingen dat hij eigenlijk zijn computerscherm aan het verkennen is, geen muisklik in ieder geval. Talloze keren pakt hij mijn paspoort met visum, mijn I-94 record, kijkt moeilijk en gaat weer met zijn muis spelen. Af en toe typt hij iets in, maar ik heb al snel in de gaten dat als hij drie karakters typt er ook weer 3 keer op de backspace gedrukt wordt. Eigenlijk best wel hilarisch. Uiteindelijk zegt hij dat het moeilijk is omdat de namen niet overeenkomen. Wat gaan we nu weer krijgen. Uiteindelijk besef ik dat het Amerikaanse systeem niet ingericht is op personen met 3 doopnamen. Dat past eenvoudigweg niet in het invulscherm, dat was mij bij het aanvragen van de bankrekening ook al opgevallen. Je gaat dan allerlei creatieve oplossingen krijgen waarbij mijn laatste doopnaam Johannes wordt afgekort tot Jo, of mijn middelste doopnaam Cornelis tot Co. Uiteindelijk verdwijnt de “officer” achter de coulissen met mijn paspoort, I-94 en aanvraagformulier. Hij maakt er kopieën van en legt uit dat de gegevens gecontroleerd moeten worden. Ik krijg een formulier mee waarin dit staat aangegeven maar ook met de opmerking dat ik legaal in Amerika mag werken. Binnen vier weken ontvang ik mijn Social Security Card of een afwijzing met een reden voor afwijzing. 
Het laatste kan ik mij niet voorstellen, ik verwacht eerlijk gezegd met 1 of 2 weken de kaart in de post aan te treffen, net als de officiële bankpas die vandaag gearriveerd is.
’s-Middags even naar het kantoor in Camarillo gereden om de internet connectie in kaart te brengen. In Nederland moet er netwerkapparatuur geconfigureerd worden en daar hebben ze bepaalde gegevens voor nodig. Ik besluit om gelijk ook maar het grote logo bord mee te nemen en te kijken of ik daar een leuk plekje voor kan vinden. Eenmaal op kantoor start ik mijn tablet op om verbinding te maken. Inloggegevens staan op de router in de serverruimte en binnen mum van tijd kan ik de complete configuratie bekijken. Even wat schermprintjes maken en even proef gaan zitten achter een van de nieuwe bureaus. Na een half uurtje rij ik weer richting Thousand Oaks, bergje op en hopla, weer bijna thuis.
Ik stop onderweg even bij HomeDepot om een tomatenplantje te halen. Lijkt me leuk om in de achtertuin toch iets met de tuinbouw te maken te hebben, een cherry tomaat wordt het van het ras Bonnie. Nog nooit van gehoord, maar klinkt wel leuk. “Nico, vergeet je niet om Bonnie water te geven” klinkt gewoon leuk.
Dus sinds vandaag staat Bonnie in de tuin. Viel nog niet mee om zonder tuingereedschap hier een gaatje in de grond te graven, maar goed ze staat er florissant bij.
Omdat dit laatste avond is dat Henry en zijn vrouw hier zijn besluiten we om in de buurt van Oxnard te gaan eten. Dirk weet dat er leuk restaurant aan de haven zit en met een beetje geluk zitten er daar echte zeehonden op de kade. Na een paar kleine omzwervingen biedt mijn navigatiesysteem op de telefoon uitkomst om op de juiste plek aan te komen. En ja hoor, als we de steigers in de haven oplopen sta je oog in oog met tientallen zeehonden.
Je kan ze tot op een paar meter benaderen en in het water zwemmen ze een beetje uitsloverig heen en weer langs de steigers. Echt heel bijzonder om deze beesten van zo dichtbij te kunnen bekijken. Ze zijn ook nog eens lenig, want ze springen zo vanuit het water op de steigers. We eten heerlijk bij een Braziliaans restaurantje en al vrij snel gaat het gesprek met de ober over Max Verstappen en het Nederlandse voetbal. Op de terugweg rijden we langs ons nieuwe kantoor in Camarillo. Ik heb de sleutel dus we kunnen even binnen kijken hoe de nieuwe bureaus en stoelen staan.
Als we thuiskomen, gek eigenlijk dat ik al over “thuis” praat, gaan Henry en zijn vrouw bijtijds naar bed. Morgenochtend vroeg vliegen ze terug naar huis. Hun vlucht gaat geloof ik al om 8 uur, dus dat is heeeel vroeg opstaan. Dirk en ik hebben niks gemerkt van hun vertrek rond de klok van 3 uur in de nacht.
Vrijdag 3 juni
Het lijkt vandaag een rustige dag te worden. Werken vanaf huis, email checken en beantwoorden, dingen uitzoeken, probleempje bij een klant oplossen etc. Omdat Henry en zijn vrouw hun bed al hebben afgehaald besluit ik om dat beddengoed maar direct in de wasmachine te gooien. Amanda moet de slaapkamer weer gereed gaan maken voor de volgende gasten, dus dat scheelt haar weer werk. Na het wassen alles ook gelijk maar in de droger gegooid.
Dirk zou aanvankelijk vanochtend bij een klant op bezoek gaan, maar dat ging om de een of andere reden niet door. Samen zitten we aan de eettafel te werken met onze tablets, het zonnetje schijnt er vrolijk op los, kortom een geweldige dag. Rond de middag oppert Dirk het idee dat het nu toch wel hoog tijd is om een barbecue te regelen voor het Company huis. De CEO, heeft zelf aangegeven dat die er moet komen. We hadden eerder deze week bij het zoeken naar een tuin set al globaal naar wat barbecues gekeken dus we weten waar we moeten zoeken. Op naar HomeDepot want daar hebben ze een uitgebreid assortiment. Op internet hadden we gezien dat barbecue setjes op gas er al zijn vanaf zo’n 119 dollar. Eenmaal binnen bij HomeDepot blijkt het setje voor die prijs helemaal niet tegen te vallen. Ik ben geen expert op dat gebied, maar een twee pitter met een side burner is echt niet verkeerd. We hebben geen barbecue nodig voor 20 man of zo. Dirk schiet een verkoper aan om te vragen waar deze barbecues (ingepakt) staan. De verkoper vraagt of we niet een voorgemonteerd exemplaar willen meenemen. Tuurlijk willen we dat, scheelt een hoop geschroef en de auto is groot genoeg, daar past ie zo in. Wel moet er nog een propaan tank bij en een setje met spatels, tang, borstel en zo. Binnen een uur zijn we weer terug aan de Roadrunner en laden vol trots de barbecue uit. Wat gaan we vanavond eten? Maakt niet uit als het maar iets van de barbecue is 😉
Dirk gaat s-middags nog naar een klant toe en ik werk vanuit huis verder. Rond een uur of vijf besluit ik toch maar om even naar de supermarkt te rijden om iets van vlees voor de barbecue te halen, beetje saus erbij en wat sla. Rond 6 uur is Dirk terug en beginnen we voorbereidingen voor de officiële opening van het barbecue seizoen. Het vlees wordt gekruid, de aardappels in aluminiumfolie en de sla verdeeld over twee borden. 1-2-3 start, met een druk op de knop wordt de barbecue ontstoken. Het vlees bereiden lukt in 1 keer, niet aangebrand, kortom perfect. Met koffie sluiten we de dag af.
